જીવનની નાજુક પળોમાં

જીવનની નાજુક પળોમાં

હૈયાની લાગણીઓને વહેવા દઈએ

115

અમે ઘણા ઊંચે ગયા પણ

હૈયાના ઊંડાણમાં જોયું તો

નીચે જ હતા અમે.

બહુ ભણ્યા, ડીગ્રીઓ લીધી પણ જીવનના મૂલ્યોને ભૂલ્યા અમે.

બહુ કમાયા, કરોડો માં રમ્યા, તો ય કદી હાથ ઝાલ્યો નહીં કોઈનો

ઈશ્વરને બહુ ભજ્યા, દાન ઘણા કર્યા પણ ‘હરી’ હૈયે વસ્યો નહીં કદી ય.

બાળકોના ઊજવળ ભાવી અર્થે વિદેશ ગયા પણ નહીં ત્યાંનાં કે અહીંનાં રહ્યા અમે.

151

જનારા તો ચાલી જાય છે છતાં ...

જનારા ચાલી જાય છે. એમની હયાતીમાં જે પણ ફરિયાદો, હૈયા-બળાપો, અથવા વૈમનસ્ય એમનાં સગાં-સંબંધીઓ-મિત્રોએ અનુભવ્યા હોય એ નિર્મૂળ થઇ ચૂક્યાં હોય છે કારણ કે એ બધા નકારાત્મક પરિબળો જનાર વ્યક્તિના શરીર સાથે સંકળાયેલા હતાં એ શરીર હવે નાશ પામ્યું  છે. 

165

કર્યાં શ્રાદ્ધ અમે પિતૃઓના, પણ

અર્પણ અમારાં ઓછા પડ્યાં,

તર્પણ અમારાં ઓછા પડ્યાં.

પિતૃઓનું મહત્વ સમજાય છે ત્યારે આપણે એ સમયમાંથી પસાર થઇ રહ્યા હોઈએ છીએ જ્યાં સંસાર શરુ કરવાની ઉત્કન્ઠા, પોતાના મકાનમાં ઘર માંડવાની અભિલાષા, કામણગારી કાયાના કૌતૂકોની કુતુહલતા, નાનાકાઓને જન્મ આપીને નવી જવાબદારીઓ લેવાની ધગશ, અને આ બધા સ્થાનકોમાં ઠરેઠામ  થયા પછી પોતાના પાછલા જીવનની સુરક્ષાની તૈયારીમાં ગુંથાઈ જવાની, બંધાઈ જવાની જવાબદારીમાં આપણે સહુ બહુ જ ઊંડા ઉતરી ગયા હોઈએ છીએ. એટલાં ઊંડાં કે આપણા પિતૃઓ હયાત હોય તો માત્ર એમની હયાતીની નોંધ જ આપણે લઇ શકતા હોઈએ છીએ. એ સિવાય વડીલોની શારીરિક, માનસિક, ભાવનાત્મક, જરૂરિયાતો સંતોષાયા વગરની રહી જતી હોય છે, એ ક્ષતિ પ્રત્યે આપણું ધ્યાન જ જતું નથી. પિતૃઓ જેમ જેમ વૃધ્ધત્વ તરફ પ્રયાણ કરતાં જાય તેમ વધુ અને વધુ શિથીલ અને શક્તિહીન એમના શરીર થતાં જાય છે; મન બાળક જેવું અધીરું થતું જાય છે.

989

સહુ ઝંખે છે કંઈક

સૂકાયેલાં ઝરણાં નદીને ઝંખે છે,

વિરાન નદીઓ સાગરને ઝંખે છે,

ઓટમાં ઉતેરેલો સાગર આકાશના પાણી ઝંખે છે,

742

 

આવો. જન્મો જનમ આપણે એક બીજાને શોધતા રહીએ ..

 

 

વીતેલાં કંઈક જન્મો પહેલાં હતાં તમે અને હતાં અમે

વિસરાયેલી એ પહેચાનોની ઝાંખી કરવા જીવતા જઈએ ..   આવો આપણે

સંસારના લાંબા આ રસ્તાઓ પર ચાલતાં, ચાલતાં  જોતા જઈએ

સામે મળે કોઈ હેતાળ હૈયાં, તેમાં એક-બીજાને શોધતાં રહીએ ..  આવો આપણે

તમને મારાથી કે મને તમથી ના છીનવે કોઈ, એ કાજે  એક-બીજાને અંદર મઢીને હૈયાંને  સીવી લઈએ  

કાયાના મકાનો કાચા પણ આતમના સંબંધોને જન્મો  જન્મ ગુંથેલા રાખે એવા ધાગે બાંધી દઈએ   ..આવો આપણે 

ઈશ્વરે રચેલા જન્મ-મરણ ના ફેરાઓમાં કોઈ આગળ તો કોઈ પાછળ, એવામાં હાથ છૂટે અને સંગાથ તૂટે ,તો પેલે પાર પહોંચી થોભજો સાથી, ફરી પાછા સાથે મળી, હાથમાં હાથ લઇ જન્મોની સહિયારી સફરે નીકળીશું આપણે 

893

મા તને પ્રણામ

પૃથ્વી ઉપરની બધી માતાઓ નિદ્રાદેવીને ખોળે માંથું મૂકીને વિશ્રામ કરવા જઈ રહી છે, ત્યારે

આ સઘળી માતાઓની માતા – દુષ્ટોનો નાશ કરનાર મા કાલિકા, જે સદા સર્વદા મોજૂદ રહે છે

598

दिल ढूंढता है सहारे सहारे

ઓટલા, શેરીઓ, ચૌરાહા, રસ્તાઓ ખામોશ છે  

સર્વત્ર અશાંતિ છે, સહુ હૈયાના ઓરડાઓમાં ગમગીની સૂતી છે,

કંઇક કેટલાં મનના ઊંડાણમાં નિસાસાનો નિવાસ છે

સહુના હોઠે ફરિયાદ છે, કેટલીય આંખોમાં આંસૂ છે

કોઈ પી જાય છે, કોઈ રડી લે છે. કોઈ સંઘરી રાખે છે  

759

ખોળિયા  વગરના હૈયાં -  અને નામ વગરના સંબંધો

કોઈક ક્યાંક મળ્યું હતું, કોણ હતું, શું નામ હતું એ ખબર નથી,

આંખો મળી હતી, ચહેરા વાંચ્યા હતાં પણ ઓળખાણ આપી નહોતી.

1003

“जसं जीवन तसं नाव” .. “तुज़को चलना होगा” 

તોફાનોમાં અટવાયેલું જીવન, સંસાર-સાગરની નૌકામાં પણ સંવેદના ના કેટલાં ઝંઝાવાત લાવે છે!

અને ત્યારે તોફાનોમાં હારી જઈને, જીવનની સફરને અટકાવીને બસ થોભી જવાનું મન થાય છે.

1112

અમારી પાર્થના સાંભળ મા શમ્ભુ રાણી

મા, અમે સહુ આ ધરતી ઉપર આવીને દુનિયાના રંગોમાં અટવાઈ ગયા છીએ. ધન, સામગ્રી, સુખ, સાહેબી, વોટ્સ-અપ , ફેસબૂક, ઇસ્ટાગ્રામ, લિન્ક્ડ-ઇન, ટ્વીટર , વગેરે માં  ખોવાઈને ભૂલા પડી ગયા છીએ. સવારે, બ્રહ્મ મુહુર્ત માં વહેલા નથી ઉઠી શકાતું. છાપું વાંચવામાં, વોટ્સ-અપ ઉપર સહુને “શુભ દિવસ” ના સંદેશા  મોકલવામાં તમારી માળા કરવાનો સમય નથી રહેતો.

701

સંસારની સફરના વહી ગયેલાં વહેણોમાંથી ઊઠેલી અંજલિ

અમે મળ્યા હતા.

એકબીજાના થવા પહેલાં અમે હતા અજનબી..

સંસાર-સાગરની હોડીમાં બેઠા પછી થયા જીવનસાથી.

પછી વીત્યા મહિનાઓ, વીત્યાં અને વીતતાં ગયાં વર્ષો.

742

"થોડી ફરિયાદ કરી તો લઈએ!"

ઝંખે છે

સૂકાયેલાં ઝરણાં નદીઓને,

વેરાન નદીઓ સાગરને,

ઉતરેલો સાગર ભીના વાદળોને.

736

તેઓ આજે ક્યાં હશે? ..

આપણી સફર જયારે શરુ કરેલી આપણે, ત્યારે કેટલાં ય સ્નેહીઓને સાથે લઈને નીકળેલા?

એમાંથી આપણે કેટલાંય ને બેઠા કરવા આપણા હાથ આપેલા, કેટલાંઓએ આપણને બેઠા કરેલા?

કેટલાંયઓને વચનો આપેલા, કેટલાં લોકોએ આપણને વચનો આપેલા,

795

જીવનનો મર્મ

આપણે આ પૃથ્વી ઉપર જન્મ  લઈ છીએ અને અહીં જ દેહ  છોડીને વિદાય  લઈએ છીએ.  આવન  અને જાવન - આ બે બિંદુઓ વચ્ચેની નાનકડી સફર એ આપણી જિંદગી.  આપણે આ પૃથ્વીપર આવેલા ત્યારે ખાલી હાથે આવેલા.

701

જીવનના આ રસ્તાઓને છોડીને જઈશું ત્યારે..

જીવનના જે રસ્તાઓપર આપણે આખી જિંદગી ચાલતા રહેલા,

એના એક મુકામ ઉપર આપણી સફર પૂરી થશે. 

એ પછી પણ એ રસ્તાઓ આગળ વધતા જ રહશે.

ત્યારે આપણે નહીં, આપણા બાળકો એમના પર ચાલતા હશે.

718

જીવનના અંતિમ મુકામ તરફની યાત્રા

પૂર્વ જન્મોમાં હોંશે, હોંશે જે માંગ્યું હતું માનવજીવન, તે ઈશ્વરે આપ્યું.

આપણે આવ્યા, મોટા થયા, ભણી-ગણીને નોકરી-ધંધે લાગ્યા અને જીવનમાં સ્થાયી થયા.

જીવનના કિનારે આવીને ઊભા ત્યારે અનુભવ્યું કે જીવનની સંધ્યા રાત્રિ તરફ ઢળી રહી છે.

888

જવું’તું જન્મથી ધ્યેય સુધી, પણ ..

જન્મ્યા પહેલાં જવા ધાર્યું’તું નાકની દાંડીએ જન્મથી ધ્યેય સુધી

પણ જીવનના રસ્તાઓ પર વિખરી હતી શેરીઓ અને ગલીઓ કેટલી બધી 

કોઈ સીધી, કોઈ ત્રાંસી, સામ-સામી, ‘એક-માર્ગી’તો કોઈ વાંકી-ચૂકી

727

ચિંતાઓ આપણને બાળે,  પ્રાર્થનાઓ ચિંતાને બાળે.

આપણા  ઘરની, આપણા મકાનની,  શેરીની, શહેરની, રાજ્યની, દેશની અને આપણા હૈયાની બારીની બહાર નજર કરીને ધ્યાનથી જોઈએ તો જણાય છે કે ક્યાંક અને ક્યાંક અરાજકતા, અશાંતિ, અજંપો, અસહિષ્ણુતા,નિરાશા અને મૂંઝવણો પ્રવર્તી રહી છે.

775

ઋતુઓ આવે અને જાય

વસંત, ગ્રીષ્મ, વર્ષ, શરદ, હેમન્ત અને શિશિર

દર બે-ત્રણ મહિને પ્રકૃતિ બદલે ઋતુઓના ચીર,

ચઢતી, પડતી, આશા, નિરાશા, સુખ અને દુ;ખ જેવી

692

આવો, આપણે સમયના વહેણો સાથે ચાલતા રહીએ.

સમયના વહેણો પોતાની ગતિથી વહે જાય છે.

એ વહેણ સાથે પૃથ્વી ઉપર આકાર લઈ રહેલી પ્રવૃત્તિઓ પણ પ્રગતિના માર્ગે ઝડપથી આગળ વધતી જાય છે.

વર્ષો પહેલાં આપણે જ્યાં હતા ત્યાંથી ઘણા માઈલો દૂર, ઉન્નતિના માર્ગે આવીને ઊભા છીએ.

733

‘અટલ’ દેશ પ્રેમીની વિદાય - કેટલી ભવ્ય, કેટલી ધન્ય !

એક મહાન આત્માએ લીધી વિદાય.

એમને વિદાય આપવા ઉમટ્યો હતો માનવ-મેહેરામણ.

દેશના મોટા ભાગના social media પર એમની ચર્ચા હતી.

એમના જીવનકાળ, કાર્યકાળ દરમ્યાન મેળવેલી સિદ્ધિઓની સરાહના હતી.

715