કાવ્યોમાંથી વહે છે વ્યથાઓની નદીઓ શાને ?

ગઝલોમાંથી નીતરે  છે ગમગીનીઓ શાને ?

ભાગ 3

દુ:ખ નથી ‘બેફામ’ એનું કે મરણ આવી ઊભું,

દુ:ખ  ફક્ત એ છે કે આ જિંદગી ઓછી પડી.

 

બધું હારી ગયાનું દુ:ખ નહીં તો કેમ ભૂલાશે?

દિલાસા જેટલી પણ જીત દેતા જાઓ તો સારું .

 

તારા વિના જે દિવસો વિતાવ્યા છે મેં અહીં

તું હોત તો એ મારા જમાના બની જતે.

 

આ લાગણી અને અશ્રુ જો મળતે મર્યા પ્રથમ,

‘બેફામ’, જીવવાના બહાના મળી જતે.

 

છે એક જ દુ:ખ કે મિત્રોએ મને રડવા નથી દીધો,

મિટાવ્યો છે મને, તો હસતો રાખીને મિટાવ્યો છે.

 

બસ, એટલે જ નાવ ડૂબાવી દીધી અમે,

જ્યાં પહોંચવું હતું ત્યાં કિનારા નથી રહ્યા.

 

મરણની બાદ પણ હું રાહમાં રઝળું નહીં બેફામ,

કબરમાં એથી સહુએ લાશને પૂરી હતી મારી.

 

મરણ કહેવાય છે ‘બેફામ’ એ વૈરાગ સાચો છે

જગત સામે જોતાં નથી, જગત ત્યાગી જનારાઓ.

 

એમણે મારા જખમને કોતર્યા તો નહીં હશે?

એમના નાખ કેમ રંગેલા મને દેખાય છે ?

 

પ્રેમની હદ તો એણે સ્વીકારી  હતી,

બંધ દરવાજા હતા કિન્તુ ખુલ્લી બારી હતી.

 

એટલે તો આ જગતનાં ચેન પણ લાગ્યાં ખરાબ,

જે મળી તારા તરફથી એ પીડા સારી હતી.

 

આપણી વચ્ચે ચણાઈ ગઈ હતી દીવાલ, જે,

મેં પછી તારી છબીથી એને શણગારી હતી.

 

જો કે હું જીવન ‘બેફામ’ હારીને જતો હતો,

તે  છતાં લીકોની કાંધે મારી અસવારી હતી.

 

રહી ગયો છું હું અંધકારમાં ફક્ત એથી ,

કે મારે જીવવું હતું પારકા ઉજાસ વિના.

 

કફન કોઈને અકારણ નથી મળ્યું, ‘બેફામ’,

જગતમાં જન્મ્યા હતા એ બધા લિબાસ વિના.

 

છે ખુદા સહુનો, અને એથી એ સંતાઈ ગયો,

ડર હતો એને કે એની વહેંચણી કરીશું અમે.

 

ઓ ખોતરનાર, તારી યાદ તાજી રાખવા માટે,

જખમ પરથી મરેલી ચામડી મેં પણ ઉખેડી છે.

 

(દુ:ખ નથી ‘બેફામ’ એનું કે મરણ આવી ઊભું,

દુ:ખ  ફક્ત એ છે કે આ જિંદગી ઓછી પડી.

 

બધું હારી ગયાનું દુ:ખ નહીં તો કેમ ભૂલાશે?

દિલાસા જેટલી પણ જીત દેતા જાઓ તો સારું .

 

તારા વિના જે દિવસો વિતાવ્યા છે મેં અહીં

તું હોત તો એ મારા જમાના બની જતે.

 

આ લાગણી અને અશ્રુ જો મળતે મર્યા પ્રથમ,

‘બેફામ’, જીવવાના બહાના મળી જતે.

 

છે એક જ દુ:ખ કે મિત્રોએ મને રડવા નથી દીધો,

મિટાવ્યો છે મને, તો હસતો રાખીને મિટાવ્યો છે.

 

બસ, એટલે જ નાવ ડૂબાવી દીધી અમે,

જ્યાં પહોંચવું હતું ત્યાં કિનારા નથી રહ્યા.

 

મરણની બાદ પણ હું રાહમાં રઝળું નહીં બેફામ,

કબરમાં એથી સહુએ લાશને પૂરી હતી મારી.

 

મરણ કહેવાય છે ‘બેફામ’ એ વૈરાગ સાચો છે

જગત સામે જોતાં નથી, જગત ત્યાગી જનારાઓ.

 

એમણે મારા જખમને કોતર્યા તો નહીં હશે?

એમના નાખ કેમ રંગેલા મને દેખાય છે ?

 

પ્રેમની હદ તો એણે સ્વીકારી  હતી,

બંધ દરવાજા હતા કિન્તુ ખુલ્લી બારી હતી.

 

એટલે તો આ જગતનાં ચેન પણ લાગ્યાં ખરાબ,

જે મળી તારા તરફથી એ પીડા સારી હતી.

 

આપણી વચ્ચે ચણાઈ ગઈ હતી દીવાલ, જે,

મેં પછી તારી છબીથી એને શણગારી હતી.

 

જો કે હું જીવન ‘બેફામ’ હારીને જતો હતો,

તે  છતાં લીકોની કાંધે મારી અસવારી હતી.

 

રહી ગયો છું હું અંધકારમાં ફક્ત એથી ,

કે મારે જીવવું હતું પારકા ઉજાસ વિના.

 

કફન કોઈને અકારણ નથી મળ્યું, ‘બેફામ’,

જગતમાં જન્મ્યા હતા એ બધા લિબાસ વિના.

 

છે ખુદા સહુનો, અને એથી એ સંતાઈ ગયો,

ડર હતો એને કે એની વહેંચણી કરીશું અમે.

 

ઓ ખોતરનાર, તારી યાદ તાજી રાખવા માટે,

જખમ પરથી મરેલી ચામડી મેં પણ ઉખેડી છે.

 

(કાવ્યોમાંથી વહે છે વ્યથાઓની નદીઓ શાને ?

ગઝલોમાંથી નીતરે  છે ગમગીનીઓ શાને ?

ભાગ 3 સમાપ્ત )